Ότι θυμάσαι... δε βουλιάζει

Ότι θυμάσαι... δε βουλιάζει... ότι κρατάς... σ`ακολουθεί...

κι`ότι αγαπάς... δεν τελειώνει... μένει εκεί...

Όνειρο μου...

ΝΑΥΑΓΗΣΜΕΝΟ ΜΟΥ ΟΝΕΙΡΟ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΠΕΤΑΜΕΝΟ...
..ΠΑΛΙΟ ΚΑΡΑΒΙ ΣΤΗ ΣΤΕΡΙΑ ΠΟΥ  ΤΟ 'ΧΟΥΝΕ ΑΦΗΜΕΝΟ.......

..σημαδια μιας ζωης..

Και με τις πέντε μου αισθήσεις, σε ζητώ σε λάθος δρόμους....

Πότε πεθαίνουν οι Ανθρωποι;

 Οι Άνθρωποι πεθαίνουν όταν τους ξεχνάμε ... και όχι όταν φεύγουν από την ζωή

Θα έρχομαι κάθε Αστροφεγγιά...

Ένα μονάχα θα σου πω
μη με λυπάσαι
όλα καλά δε θα χαθώ
να μη φοβάσαι!!!

Σου κάνω χώρο όπου θέλεις να πετάξεις
άσε με μένα χαμηλά
θα έρχομαι κάθε αστροφεγγιά
τον προορισμό σου να σου δείχνω μην τον χάσεις!!!

Αιώνια θα το τραγουδώ...

Μας πληγώνουν με το χειρότερο τρόπο. Δε φταίνε απόλυτα αυτοί, ίσως να θέλουν παραπάνω χρόνο, ίσως να μην έχουν την δυνατότητα πια να νιώσουν την ψυχή του άλλου... Πιο πολύ πονάμε εμείς για αυτούς...  
Το καλύτερο είναι να γυρνάμε την πλάτη μας και να κλείνουμε την πόρτα μας... Άνθρωποι που κάνουν σχέσεις μόνο για να πάρουν, άνθρωποι που συντηρούνται έτσι κι επιβιώνουν με αυτόν τον τρόπο. Σήμερα παίρνουν κάτι από σένα, αύριο από μένα, μετά από κάποιον τρίτο...

Τι κρίμα!!! Δεν έχουν γευτεί την αληθινή αγάπη... Είναι για λύπηση!!! Δυστυχώς σε αυτόν τον κόσμο υπάρχει πλήρης αχαριστία από ανθρώπους που κάποτε αγαπήσαμε περισσότερο από οποιονδήποτε στη ζωή μας...

Ίσως τελικά αυτό είναι το λάθος, ότι τα δίνεις όλα σε ανθρώπους που δεν έχουν την ικανότητα να εκτιμήσουν το ποιος είσαι και παρεξηγούν την προσφορά σου....

Παίρνουν ότι χρειάζονται, όσο σε έχουν ανάγκη, μετά σε παρατάνε ξεχνώντας τα πάντα... Γιατί δεν ήταν ειλικρινείς μαζί σου, γιατί ποτέ δε μπήκαν λίγο στη θέση σου να νοιώσουν το πώς αισθάνεσαι...

Γιατρεύει ο χρόνος πληγές;

Του χρόνου θαρρεύτηκα… πως ‘θελα με γιατρέψει

Μα δε μ’ απάλλαξε ποτέ… απ’ τη δική σου σκέψη

Ενδιαφέρθηκαν ποτέ;

 Κάνουμε τα πάντα για να βλέπουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε να χαμογελάνε, να είναι ευτυχισμένοι... Φοβόμαστε μήπως τους πληγώσουμε άθελα μας... Μα αναρωτιέμαι… Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ποτέ ενδιαφερθεί για το αν θα είμαστε ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι;

Τα πρέπει γίναν αφορμή...

 Τα πρέπει γίναν αφορμή και ξέχασες μου πάλι

Απού κάποτε με φώνιαζες αγάπη σου μεγάλη

Ξύπνια 'μαι, δεν κοιμούμαι

Μεσάνυχτα κι όμως εγώ ξύπνια 'μαι, δεν κοιμούμαι

και φέρνω πάλι στο μυαλό στιγμές και σε θυμούμαι...

Είσαι αρρώστεια που δεν γίνεται καλά..

Με τσι δικές σου τσι πατές έμαθα να βαδίζω

 

Ζάλο στο ζάλο σου πατώ και δε με βλέπει πες μου

απού περνάς εσύ μπροστά και φαίνονται οι πατές μου...

Με τσι δικές σου τσι πατές έμαθα να βαδίζω

και όποιος κακό για σε μου πει, δεν τον υπολογίζω...

Κλαίνε κι οι Άντρες...

Και οι άντρες κλαίνε, δεν είναι αναίσθητοι...

απλά κλαίνε πολλές φορές από μέσα τους ή μόνοι.

Κλαίνε και οι άντρες δυνατά μέσα από την ψυχή τους...

μα κλαίνε πάντοτε κρυφά σαν μείνουν αμοναχοί τους.

Άμα θα δεις δάκρυ αντρούς να τρέχει...

είναι γιατί πονά πολύ για κάτι που δεν έχει.

Εναν κόσμο που να μη ντροπιάζει την καρδιά σου!

Ν' απομείνεις μόνος και ν'αρχίσεις να πλάθεις κι εσύ
με μοναχά τη δύναμή σου...
έναν κόσμο που να μη ντροπιάζει την καρδιά σου..!! 
 

Ν. Καζαντζάκης

Μονοπάτια Ανεμπόδιστα....

 

Αφήνω κάτι ελεύθερο σημαίνει...

αφήνω τις πόρτες ανοιχτές...

τα μονοπάτια ανεμπόδιστα...

Ίσως ποντάρω στην αλήθεια...

και την αποδέχομαι με όποιο κόστος...

ρισκάροντας στο τέλος...

να το χάσω για πάντα...

Διαβατάρικα Πουλιά...

Σα διαβατάρικα πουλιά, γοργά τα χρόνια φεύγουν

και οι στιγμές που έζησες, οπίσω δε γυρνούνε...

Περιστέρια και... Άνθρωποι

  Κάποιοι άνθρωποι ειναι σαν τα περιστέρια...

τους βοηθάς να πετάξουν...

και μόλις φτάσουν ψηλά...  σε χέζουν!

Το φλασάκι...

Αγάπη μου Μεγάλη

Έφυγες και μου άφησες μόνο φωτογραφίες

για να θυμούμαι τσι στιγμές απου 'χαν για μένα αξίες.

Και δα στα χέρια τσι κρατώ και αναστορούμε πάλι

που κάποτε με φώνιαζες Αγάπη σου μεγάλη.

Μα ήντα θα βγει από χαρτί είναι, ψυχή δεν έχει

μόνο μορφές ανθρώπινες ζωγραφισμένες έχει

Κι αν τις κρατώ στα χέρια μου τσι δίνω αξία

και σκύβω πλέον και φιλώ μια φωτογραφία...

Η δύναμη της Αγάπης

Πήρα το θάρρος της καρδιάς για μια αγάπη να μιλήσω,

μα απέναντί μου έχω τον καημό που τόσα χρόνια δεν με αφήνει να ηρεμήσω.

Με λόγια όμορφα, τι νοιώθω να του πώ,

ήταν αγάπη δυνατή και η πιο μεγάλη που δεν συγκρίνεται στον ψεύτη κόσμο αυτό.

Είχα χαρίσει τα πάντα από μένα, σώμα, ψυχή, καρδιά, μυαλό,

και όσο θα ζω θα τον θυμάμαι κι όλο για κείνον θα μιλώ.

Δεν πήρα τίποτα από αυτόν, μα δεν με νοιαζει, φτάνει που έμαθα πως είναι ν'αγαπώ.

Μαζί σε κουβαλάω...

Όπου κι αν πάω και σταθώ

μαζί σε κουβαλάω...

Δεν τσι αφήνω εγώ ποτέ

ανθρώπους που αγαπάω...

Ζάφτη δεν την εκάνω μπλιό...

Τη βαβαλίζω την καρδιά τσι πόνους τση ξορίζω

ζάφτη δεν την εκάνω μπλιό και δεν την κουλαντρίζω

Δεν τσι πετάνε τσα λογιώ τσ' αγάπες τσι μεγάλες

γιατί στο διάβα τσι ζωής δεν ξανακάνεις άλλες

Σαν όραμα προσπάθεια κάνω να 'ρθείς ομπρός μου

να μην ξεχάσω τη μορφή από 'χει ο άνθρωπός μου

Στιγμές δικές μου στο μυαλό φέρνω και είσαι αιτία

και δεν αντέχω να μιλώ σε μια φωτογραφία...

Κανείς δε χαρίζει τίποτα...

Αν το καλοσκεφτούμε, κανείς δε ζει για τον άλλον…

Κάθε ένας πολεμάει για πάρτη του..

Συμβαίνει κάποτε, δυο άνθρωποι να συναντιούνται και να

δανείζει ο ένας στον άλλον ένα κομματάκι από τη ζωή του…

Άλλοι δανείζουν με τόκο, άλλοι χωρίς τόκο, άλλοι εν λευκώ

κι άλλοι με τζίφρες..

Αλλά κανείς δε χαρίζει…

Δίνει και παίρνει..

Η… περιμένει να πάρει…

Το ίδιο κάνει…

Μου λείπεις πολύ....

Φωτογραφίες μου θυμίζουν στιγμές
που 'σουν κοντά μου και αγαπούσα το φως
κι αναμνήσεις παίρνουν αγκαλιά τους
τις γκριζες ώρες και μου λείπεις πολύ

Μελαγχολία του Σεπτέμβρη με ρωτάει πότε θα σε δω
Δεν περιμένω καλοκαίρια η ζωή τελειώνει εδώ

Και οι αναμνήσεις παίρνουν αγκαλιά
τους τις γκρίζες ώρες και μου λείπεις πολύ

Κλουθούνε μου οι στεναγμοί

Μισεύγω, κοίτα πίσω μου

φουκρού τζι στεναγμούς μου...

Νέφελο εγενίκανε

και τσι μπραντώ μαζί μου.

Κλουθούνε μου οι στεναγμοί

στη φεύγα μου απάνω

Και λένε πως θα σ' αγαπώ

μέχρι και να πεθάνω...

Σκληρή Μοναξιά...

Είναι κακή η μοναξιά

να ξέρεις με τρομάζει...

Γύρνα γιατί εντάκαρε

στη τρέλα και βγάζει...

Ξεραμένα δέντρα...

Δεντρά πολλά τσι τόπους μας
ήτανε ανθισμένα...

Κι εδά περνώ και τα θωρώ
και είναι ξεραμένα...

Παλιές φωτογραφίες...

 
Φωτογραφίες μας παλιές

κοιτάζω και δακρύζω...

τσι 'χω κρατήσει ενθύμιο

κι όλο τσι ξεφυλλίζω...

Αλλού τα χαραμίζεις...

Επήρες μου τα σ' αγαπώ

και αλλού τα χαραμίζεις...

γιάντα δικά μου πράγματα

σε αυτήν εδά χαρίζεις;

..............................................

Μισώ σε μοίρα μάθετο

κι αν με ρωτάς ο γιάντα...

που με έκανες να σ' αγαπώ

αμοναχή για πάντα...

.

Η μελαγχολία του Σεπτέμβρη...

Peppino Di Capri - Μελαγχολία του Σεπτέμβρη 
Μελαγχολία του Σεπτέμβρη με ρωτάει πότε θα σε δω. Μα η βροχή του Σεπτέμβρη ξέρει πως θα 'ρθεις ξανά. Φωτογραφίες μου θυμίζουν στιγμές που 'σουν κοντά μου και αγαπούσα το φως κι αναμνήσεις παίρνουν αγκαλιά τους τις γκριζες ώρες και μου λείπεις πολύ.
Μελαγχολία του Σεπτέμβρη με ρωτάει πότε θα σε δω. Δεν περιμένω καλοκαίρια η ζωή τελειώνει εδώ. Και οι αναμνήσεις παίρνουν αγκαλιά τους τις γκρίζες ώρες και μου λείπεις πολύ.